PROJEKT „PAMIĘĆ ŹRÓDŁEM TWORZENIA”.

 

Przestrzeń baraku obozowego nr 56 staje się miejscem twórczości, która zanurzone jest w człowieka i jego kondycji. Piętno miejsca, jego znaczenie i wyraz zobowiązuje do dania dowodów pamięci tym wszystkim, których dotyczyło cierpienie, ból, lęk i śmierć. Dramat tego fragmentu ziemi uczynił z niej sarkofag losu ludzkiego, którego obraz zostawił trwałą bliznę, która zostanie z nami na zawsze.

Nie powinna ona pozostawiać nas obojętnymi, wyzwala wiele myśli i uczuć, które indywidualnie przeżyte stają się inspiracją w tworzeniu sztuki.

Od 40 lat teatr jakim jest Scena Plastyczna KUL, wpisuje się w to myślenie, które przeczuwamy krążąc w labiryncie baraków śmierci obozu, jakim jest Majdanek.

To miejsce dopomina się znaków, które nie pozwolą wypłowieć tragedii, która tu zdarzyła się przed laty.

Mając tego świadomość pragnę tak zagospodarować artystycznie to miejsce, by stało się żywym organizmem, który przez sztukę utożsamia się z jego wymową.

 

I ) Prezentacja spektakli autorskich, które zrealizowałem w Scenie Plastycznej KUL bądź w innych teatrach.

Myślę o spektaklach, które tu powstaną jako premiery, ale też te, które są w repertuarze Teatru („Wilgoć”, „Wędrowne”, „Bruzda”, „Przejście”). Barak 56 idealnie stwarza warunki do tych pokazów.

 

II ) Przygotowanie wystaw, w które w swojej treści i emocji związane są z martyrologią i dramatem śmierci, bądź dotykają misterium odchodzenia, przemijania, czasu – ekspozycje byłyby w części mojego autorstwa, ale też gościłyby artystów, którym bliska i ważna jest tematyka wyżej przywołana. Przykładem takiej działalności może być już zaistniała i życzliwie przyjęta przez widzów „Pokoje Pamięci Brunona Schulza”.

 

III ) Integrując młodych twórców z różnych miejsc w Europie pragnąłbym by tutaj odbywały się też warsztaty teatralne będące refleksją nad znaczeniem obrazowego teatralnego porozumiewania się ludzi z różnych kultur i religii. Tak niebezpieczna dzisiaj Wieża Babel zbierająca tragiczne żniwo niemożności porozumienia się mogłaby runąć dzięki otwarciu się na siebie wyzwalając emocje Dobra.

Jednocześnie by istniała możliwość poznania pracy i formuły teatru, która w przekazie bezsłownym wyraża swoje lęki, radości czy obawy.

Wykształcona przez lata formuła teatru plastycznego, której język obala bariery porozumienia się poszerzyłaby krąg swoich odbiorców.

Relacja obrazu z muzyką, tak istotną w takiej pracy, uatrakcyjniłaby przeprowadzone zajęcia.

Dotychczas prowadzone przeze mnie warsztaty, które odbywam w różnych zakątkach świata, miałyby w Lublinie stałe miejsce.

Doświadczenie, które wypracowałem w pojęciu teatr wizualny, miałoby swoją stałą, ostateczną przystań w tak ważnym dla kultury miejscu jakim jest Państwowe Muzeum na Majdanku.

 

 

 

 

 

Propozycje myśli zawartych w nowopowstałym organizmie, związanych z działalnością artystyczną Baraku 56:

 

-         Ziemia śmierci – ziemia rodzenia

-         Drzewo życia i śmierci

-         Pamięć mroku

-         Klisze pamięci

-         Przestrzeń pamięci miejscem tworzenia

-         Sztuka ludzkiego wymiaru